IFFR 2010 - Dag 7

Life During Wartime van Todd Solondz
In dit vervolg op zijn arthouseklassieker Happiness koos Todd Solondz ervoor om alle rollen door andere acteurs te laten spelen. Mocht je dus van plan zijn de film te gaan kijken, loont het de moeite om het origineel er eerst nog eens bij te pakken; zonder verdere verklaring pikt Life During Wartime de draad tien jaar later weer op.
De vraag is alleen waarom. Hoewel de film enkele prachtige scènes bevat (dankzij de acteurs en de geweldige dialogen), voegt hij in zijn geheel niets aan de voorganger toe. Het vervolg deelt zelfs de hoogte- en dieptepunten van Happiness: opnieuw zijn de scènes tussen de pedofiele William en zijn zoon het sterkst en de scènes over de neurotische Joy het zwakst. Life During Wartime biedt een vermakelijke anderhalf uur, maar ontbeert enige lijn of noodzaak.
3,5 ster (van de 5)

Red White & Blue van Simon Rumley
Deze in alle opzichten mislukte wraakfilm volgt in eerste instantie de jonge Erica, die iedere avond met een andere vent het bed induikt. Als Irakveteraan Nate op haar verliefd wordt gaat ze voorzichtig in op zijn avances, maar dan loopt alles gruwelijk uit de hand.
Het uitgangspunt had een beklemmende exploitatiefilm op kunnen leveren, maar Rumley doet werkelijk alles fout. Niet alleen blinkt het script uit in onwaarschijnlijkheid en staat het bol van de tenenkrommende dialogen, ook is de casting volstrekt verkeerd: de sprieterige Noah Taylor is nou niet echt een overtuigende psychopaat, en al helemaal niet als hij een idioot Texaans accent krijgt opgelegd. De andere acteurs (m.u.v. de vrouwelijke hoofdrol) zijn zo mogelijk nog slechter.
Het bloeddorstige einde was goed uit de verf gekomen als Rumley erin was geslaagd de personages enigszins geloofwaardig te maken. Helaas is het nu alleen maar lachwekkend.
2 sterren (van de 5)

Life During Wartime is nog te zien op het filmfestival.