Alamar van Pedro González-RubioIn deze bloedmooie mix tussen documentaire en fictie volgen we de jonge Natan, het kind van een Italiaanse moeder en een Mexicaanse vader, als de laatste hem meeneemt naar het koraalrif van Chinchorro (in de Mexicaanse Cariben). Samen met Natan wordt het publiek ingewijd in het vissersbestaan van Jorge, zijn vader.
Behalve de prachtige beelden maakt vooral de ongedwongen speelstijl veel indruk. Hoewel er een script aan Alamar ten grondslag ligt, geeft de film het gevoel dat de gebeurtenissen en gesprekken ter plekke zijn ontstaan, en weet González-Rubio overal een verbazingwekkende waarachtigheid aan mee te geven. In de laatste scène komt de regisseur met een aantal overdreven lelijke beelden van het stadsleven dat Natan na zijn vakantie wacht: de tedere onderdompeling in de natuur die de film biedt maakt zulke makkelijke statements echter volstrekt overbodig.
4 sterren (van de 5)
Police, Adjective van Corneliu PorumboiuIn het sterke, maar onevenwichtige 12:08 East Of Bucharest bleek al dat de Roemeense Corneliu Porumboiu uitblinkt in tekstscènes. Zijn droogkomische dialogen leggen prachtig de worstelingen van zijn personages bloot, en worden met geweldige timing gebracht door zijn uitstekende acteurs. Zo ook in Police, Adjective: in de slotscène speelt de taal zelf zo'n belangrijke rol dat de personages er een woordenboek bij halen.
Net als in zijn eerdere film raakt Porumboiu echter de weg kwijt zodra de taal afwezig is. In lange, slepende scènes volgen we hoofdpersoon Cristi terwijl hij een verdachte schaduwt. De regisseur zet de monotonie van Cristi's bestaan wel erg overtuigend neer; het voegt niets toe aan een film die vragen stelt over recht en onrecht, en over de betekenis van de wet. Telkens weer weet Porumboiu deze kwesties met zijn fantastische dialogen op scherp te zetten; het is jammer dat hij elders zo veel tijd verspilt.
3,5 ster (van de 5)
Van geen van beide films is al bekend of ze in Nederland in de bioscoop uitgebracht zullen worden.
