Toen Bioware, bekend van complexe RPG's als Baldur's Gate en Neverwinter Nights, aankondigde een science fiction game te maken waarin RPG-elementen met een realtime shooter zouden worden gekruist, was er begrijpelijke scepsis over het resultaat van dat experiment. Niemand twijfelde aan de verhalende kwaliteiten van de Canadese spelontwikkelaar, maar ervaring met actiegames hadden ze niet. Inderdaad lieten vooral de schietgedeeltes van Mass Effect te wensen over; de game was echter zeer de moeite waard vanwege het boeiende universum dat dit eerste deel van een geplande trilogie neerzette.
In het vorige maand uitgebrachte vervolg worden de zwakke punten van het origineel grotendeels rechtgezet. De actie weet een uitstekende balans te treffen tussen het gebruik van speciale vaardigheden (zoals in een RPG) en de noodzaak om dekking te zoeken en goed te richten. In de grotere gevechten steekt de game volwaardige shooters naar de kroon in intensiteit en vloeiendheid.
Bioware is er dit keer echter minder goed in geslaagd om een interessant verhaal in de game te verwerken. Het grootste probleem is dat dit het tweede deel van een drieluik is; een tussenstuk tussen het begin en het einde. Op basis van de armoedige voortzetting van het overkoepelende plot had Bioware ook wel met twee delen kunnen volstaan; de hoofddreiging is na het eerste uur bekend, en na in totaal drie missies heeft hoofdpersonage Commander Shepard deze het hoofd geboden.
Om de game verder op te vullen, verliest Bioware zich (zoals wel vaker de laatste jaren) in subplots. Shepard heeft de afgelopen twee jaar in coma gelegen, en moet daarom een nieuw team samenstellen om de intergalactische klus te klaren. Dat is echter makkelijker gezegd dan gedaan; iedere potentiële strijder moet eerst uit zijn of haar eigen penarie worden gered, en dit reddingswerk vormt de hoofdmoot van de game.
Deze aanpak heeft voor- en nadelen. Door de uitgebreide aandacht die er aan ieder teamlid wordt besteed, voelt Mass Effect 2 echt als een ensemblestuk. De personages zijn sterk geschreven en nog beter geacteerd (door o.a. Martin Sheen). De buitenaardse wetenschapper Mordin Solus worstelt bij voorbeeld met zijn geweten vanwege zijn betrokkenheid bij het Manhattan Project-achtige Genophage-experiment, en een ander teamlid roept nog complexere ethische vragen op, omdat hij moet beslissen over het lot van een heel ras. Het strekt Bioware tot eer dat ze er eindelijk in geslaagd zijn om ethische dilemma's te schetsen die daadwerkelijk moeilijk te beantwoorden zijn, en dat de personages die ze belichamen zo tot leven komen.
Aan de andere kant wordt de game van deze structuur wel erg fragmentarisch. Net als in andere Bioware-games kun je de meeste missies in willekeurige volgorde doen, en daarmee hebben ze geen enkele onderlinge verbintenis. En dan heb ik het nog niet eens over de optionele missies gehad; hoewel ze in tegenstelling tot die in het eerste deel wel gevarieerd zijn, staan ze plot-technisch bijna geheel los van de rest van de game. Het levert een rommelige structuur op, waar de urgentie die de hoofdmissie lijkt te vereisen volledig in verloren gaat.
Dankzij het geniale slot van de game weet Bioware dan toch nog gedeeltelijk alle lof die de game toegezwaaid heeft gekregen te rechtvaardigen. Omdat de hele game naar deze "zelfmoordmissie" wordt toegewerkt, voelt het alsof het overleven van jou en je teamgenoten allesbehalve zeker is. En dat klopt ook: afhankelijk van de keuzes die je in de game en tijdens die laatste missie maakt, kunnen er onder je medestrijders meerdere slachtoffers vallen. Vanwege de individuele aandacht die ieder personage heeft genoten, voel je je echt verantwoordelijk voor hen allemaal - de finale wordt er bloed- en bloedspannend door.
Het maakt vooral nieuwsgierig naar het laatste deel. Alles wijst erop dat als Bioware de volgende keer een dwingendere verhalende structuur hanteert, Mass Effect 3 pas echt een meesterwerk zal worden. 3,5 ster (van de 5).
Mass Effect 2 van Bioware. Verkrijgbaar voor PC en Xbox 360 (getest op PC).
.jpg)
