Het begon zo mooi met de Nederlandse film in 2009. Helemaal aan het begin van het jaar ging Kan door huid heen, een subtiel meesterwerk van Esther Rots in première. Dit impressionistische hoogstandje was het hoogtepunt in een stroming die ook Guernsey, Langer licht, Diep en Wolfsbergen voortbracht. De verwachtingen voor de rest van het jaar waren dan ook hooggespannen.
Eén zwaluw maakt nog geen zomer, zo bleek. Behalve Mark de Cloe's vernieuwende en fantasierijke bewerking van Het leven uit een dag bracht de Nederlandse filmindustrie weinig noemenswaardig meer voort; ze stapelde zelfs miskleun op wanproduct op aanfluiting. Na zo veel prutswerk was mijn hoop gevestigd op de winnaar van het Gouden Kalf van dit jaar: Nothing personal van Urszula Antoniak.
Net als Kan door huid heen gaat Nothing personal over een vrouw die zich na een (onbenoemde maar overduidelijke) persoonlijke tragedie afzondert van de wereld. In dit geval vertrekt het naamloze hoofdpersonage binnen de eerste paar minuten met alleen een tentje en een slaapzak naar het platteland van Ierland. Haar zelfverkozen isolement wordt woordeloos weergegeven door het gedetailleerde camerawerk van Daniël Bouquet en het intense spel van Lotte Verbeek. Het meisje stelt zich vijandig op als voorbijgangers toenadering zoeken: Verbeek weet haar woede en verbittering goed over te brengen zonder het publiek van zich te vervreemden.
Het script vereist echter het onmogelijke van haar. Nadat ze haar intrek heeft genomen bij een oudere Ierse weduwnaar, ontstaat er langzaam toenadering tussen de twee personages. De opbouw klopt echter voor geen meter: binnen twee scènes verandert Verbeeks personage van afstandelijk en hard naar open, goedlachs en liefdevol. Omdat met de overgave aan elkaar ook alle spanning tussen de personages verdwijnt, verandert Nothing personal vanaf dat moment in een stroopachtig liefdesverhaaltje, dat zich volgens een overbekende formule voltrekt.
Pas in de laatste tien minuten weet Antoniak de mooie melancholieke sfeer van de openingsscènes te hervinden. Het voortreffelijke einde maakt veel goed, maar het laffe middenstuk wordt er niet beter verteerbaar door. 3 sterren (van de 5).
Nothing personal van Urszula Antoniak. Met Lotte Verbeek en Stephen Rea. Nu nog te zien in de bioscoop.
No comments:
Post a Comment