IFFR 2010 - Dag 3

Tetro van Francis Ford Coppola
Francis Ford Coppola heeft blijkbaar maar één regiestand: groots en meeslepend. Zelfs als het verhaal geen epische aanpak rechtvaardigt, zoals bij zijn nieuwste film Tetro, weigert de regisseur het subtiel aan te pakken.
De film is als een opera. De dialogen zijn verschrikkelijk, de emoties groots, de aankleding schitterend en de nuance afwezig. Het familiedrama begint bescheiden genoeg, maar wordt steeds potsierlijker, met als dieptepunt een prijsuitreiking op een belachelijk vormgegeven cultureel festival in Patagonië. Coppola streeft hier naar Fellini, maar komt niet veel verder dan vermakelijke, maar lege kitsch.
Het acteerwerk is adequaat en de cinematografie is adembenemend. Het gebrek aan relativering maakt het echter moeilijk om Tetro serieus te nemen.
3 sterren (van de 5)

Running Turtle van Lee Yeon-woo
De laatste jaren heeft de filmindustrie van Zuid-Korea zich ontwikkeld tot de meest interessante ter wereld als het aankomt op genrefilms. Ieder jaar zijn er op het IFFR weer een paar fantastische thrillers, horrorfilms of politiedrama's van Zuid-Koreaanse origine te zien.
Zo ook Running Turtle. In deze uitermate geestige politiefilm jaagt de geschorste Jo Pil-seong op een voortvluchtige crimineel, die een tas met geld van hem heeft gestolen. Onder druk van zijn dominante vrouw en met behulp van zijn stuntelende criminele vrienden bijt Jo zich vast in de zoektocht naar Song Gi-tae.
Running Turtle heeft niet veel om het lijf, maar wordt met veel vaart verteld en met een geweldig gevoel voor timing neergezet. De film is de leukste politiekomedie sinds Hot Fuzz.
3,5 ster (van de 5)

Samson & Delilah van Warwick Thornton
Als ik ergens slecht tegen kan, dan is het wel als blanke recensenten een film de hemel in prijzen puur en alleen omdat hij de miserabele leefomstandigheden van een (al dan niet etnische) minderheid laat zien. Laten we vooral met zijn allen hard klappen voor een white-guilt-exploitatiefilm, en daarna met een gesust geweten gaan slapen!
Samson & Delilah is er zo eentje. De film begint als een mooie en gortdroge fabel over een ontluikende liefde in een aboriginalcommune. De geestdodende eentonigheid die het leven van de hoofdpersonen beheerst wordt goed neergezet. Als de titelpersonages echter de gemeenschap ontvluchten en in de grote stad terechtkomen schakelt de film over op het-leven-is-een-tranendal-modus. Schaamteloos stapelen de makers ellende op ellende alvorens te eindigen met een deus ex machina-redding op zoetsappige muziek.
Gelukkig is het einde van de film weer wat weerbarstiger. Het kan de film niet meer redden; Samson & Delilah is engagement van de luiste soort.
3 sterren (van de 5)

Mother van Bong Joon-ho
Na Memories Of Murder en The Host is dit de derde Bong-film op rij die voor het IFFR geselecteerd werd, en opnieuw is het een pareltje. Als een verstandelijk beperkte jongen van de moord op een tienermeisje wordt beschuldigd, gaat zijn moeder wanhopig op zoek naar de dader.
Bong Joon-ho houdt zich niet aan genres. Ook Mother is een mix van thriller, komedie en drama, en wederom gaan die drie elementen naadloos in elkaar over. Moeiteloos weet de regisseur zijn publiek te bespelen, en stelt daarmee vragen over de behandeling van verstandelijk gehandicapten en de grenzeloosheid van moederliefde. Mother is sterk geacteerd, met vaart gemonteerd en briljant geschreven, en het fantastische slot dreunt nog lang na.
4 sterren (van de 5)

Bad Lieutenant: Port Of Call New Orleans van Werner Herzog
Wat gebeurt er als je één van 's werelds meest geflipte regisseurs samenbrengt met de krankzinnigste acteur ter wereld? Dan krijg je Bad Lieutenant: Port Of Call New Orleans, een volledig van de pot gerukte trip, die zó maf is dat-ie weer fascinerend (en niet zelden hilarisch) wordt.
Kijken naar deze film is eigenlijk een soort ramptoerisme. We volgen Terence McDonagh, een zelfdestructieve moordrechercheur die in een wereld leeft die zo mogelijk nog corrupter is dan hij zelf. Nicolas Cage speelt de heroïneverslaafde detective alsof zijn leven ervan afhangt, en de andere acteurs proberen hem bij te houden. Het is de meest ongeremde filmperformance die ik ooit heb gezien, en Herzog's regie doet in onvoorspelbaarheid niet voor het acteerwerk onder.
De idiote verwikkelingen leiden naar een einde dat een parodie lijkt te zijn op de spirituele ommekeer en verlossing die de meeste corrupte filmagenten ten deel valt. Wie weet. In ieder geval is Bad Lieutenant vanwege zijn totale losgeslagenheid een unieke filmervaring.
3,5 ster (van de 5)

De films zijn allemaal nog te zien op het filmfestival. Samson & Delilah en Bad Lieutenant gaan later dit jaar in de Nederlandse bioscopen draaien.